Wierszyk z dzieciństwa i potęga Internetu

Mała Ania, jak każde małe dziecko, lubiła wierszyki. Czytała je dla niej mama, czytał tata i babcie i ciocie czytały też. Od częstego słuchania niektóre umiała na pamięć i pamięta do dziś. Ale był jeden wierszyk, który dziadek mówił jej z pamięci. Wierszyk z czasem zapomniała. Do dorosłej już Anny  powracał on jednak co jakiś czas jednym zapamiętanym fragmentem i nie dawał spokoju. Pamiętała sens wierszyka, ale nie mogła sobie przypomnieć całości. Nie znała też autora. Niestety nie miała też już kogo zapytać . Pewnego dnia usiadła przed komputerem i zaczęła męczyć google wpisując zapamiętany fragment, ale nic nie znalazła. Na jakiś czas dała spokój, ale kiedyś coś ją natchnęło i wpisała w Google  zapamiętany fragment poprzedzając go i kończąc trzema kropeczkami. Jakież było jej zaskoczenie i radość, kiedy w pierwszej linijce zobaczyła większy kawałek tekstu, a klikając w link jej oczom ukazał się cały wiersz. Okazało się, że wiersz był autorstwa Stanisława Jachowicza , którego inne wierszyki dobrze pamiętała np. Pan kotek był chory czy Andzia. A odzyskany wierszyk to

Pszczoła i gołąbek.

 Wpadła w strumyk pszczółka mała,
 Skrzydełkami trzepotała,
 Już w nich siłę utraciła,
 O! w jakimże strachu była;
 Gołąbeczek śnieżno-pióry,
 Na ratunek bliźnich skory,
 Spuszcza listek... pszczółka rada,
 Na zieloną łódkę siada,
 Skrzydła siłę odzyskały,
 I uleciał owad mały.
Nikt o swem nieszczęściu nie wie.
Jakoś wkrótce gołąbek siadł sobie na drzewie,
 Spokojny! szczęśliwy!
 Aż tu myśliwy
Wymierza strzelbę, chcąc go zgładzić z świata.
 Pszczółka przylata,
Utnie go żądłem w rękę, strzał ptaszynę mija;
Ocalona, swobodnie w powietrze się wzbija.
Tak zawsze dobroczynność wdzięcznością się płaci,
Nieśmy pomoc w nieszczęściu dla naszych współbraci.

pogrubioną czcionką zapamiętany fragment. I tak Google sprawiły, że dorosła już Anna na chwilę stała się znów małą Anią wsłuchującą się w głos dziadka mówiącego ten wiersz.

Serdeczności dla Wszystkich

Anula (Ania)