Kogel Mogel czyli o wszystkim

Długo mnie tu nie było, niestety jakieś wredne przeziębienie wykluczyło mnie z wszelkich działań na ponad tydzień. Leżąc i patrząc bezmyślnie raz w sufit raz w telewizor, bo na nic innego nie miałam ochoty, jeszcze raz utwierdziłam się w przekonaniu, że nasza telewizja jest beznadziejna, a programy tak strasznie durne, że aż boli. Jedyne co dało się oglądać to jakieś stare kreskówki dla dzieci. Nawet z prognozy pogody można zrobić coś czego nie da się oglądać głównie za sprawą osoby prezentującej, która usilnie stara się zainteresować sobą, a nie tym o czym mówi.

-*-

Na wielu blogach, które lubię i czytam ostatnio na topie są kozy. Ja pewnie kóz hodować nie będę, chociaż nigdy nie należy mówić nigdy, ale z dziecięcych lat pamiętam kilka historii związanych z kozami właśnie, a jedna dotyczyła mnie osobiście. Byłam wtedy zupełnie malą dziewczynką, ale na tyle duża, że można mnie było wysłać do pobliskiego kiosku po masło, co moja mama zrobiła. Wręczając mi takie oto 20 zł. (zdjęcie z zasobów internetu).

W drodze do kiosku mijało się łąkę na której pasły się kozy. Kozy to zwierzęta bardzo towarzyskie, więc zboczyłam z drogi, aby je pogłaskać. Miałam w ręku owe 20 zł i zaczęłam sobie nim wymachiwać. Koza doskoczyła i w mgnieniu oka 20 zł znikło w jej pysku. Cóż było robić, wróciłam do domu bez masła i bez pieniędzy, jakąś karę pewnie dostałam, ale nie pamiętam już jaką. W każdym razie przez całe życie towarzyszy mi ta historia i przy większych czy mniejszych uroczystościach rodzinnych zawsze ktoś mówił „ A pamiętacie jak to Hance koza 20 zł zjadła?” (bo niektórzy w rodzinie właśnie Hanka na mnie mówią).

Druga historia, znana z opowiadań, dotyczy mojej Babci i jej kozy. Babcia miała kiedyś kozę i ta koza wszędzie za nią chodziła, nawet do sklepu. Pewnego razu zachorowała i trzeba było iść po jakieś lekarstwa, które kupowało się wtedy w Aptece, a nie jak obecnie u weterynarza. Było już późno i wykupić receptę poszedł wujek. Kolejka była spora, ale wujek coś tam powiedział, że lek pilnie potrzebny dla chorego no i go życzliwie przepuszczono. Wujek czeka grzecznie na lek, niepewnie rozglądając się na boki, aż tu od okienka słyszy głos „ A ta koza to ile ma lat?”. Nie musze opisywać co było dalej. Wujek najadł się wstydu co niemiara i dostawszy lek czmychnął czym prędzej do domu.

A to kózka naszych znajomych

Na krótko przed moim przeziębieniem dotarła do mnie moja wymarzona Janomka. Nowa maszyna do szycia. Wcześniej nawet nie wiedziałam, że takie maszyny istnieją. Świat maszyn jaki się wokół mnie obracał to głównie maszyny Łucznik i Singer. No i jak miałam kupić nową (po dwudziestu kilku latach) pomyślałam właśnie o tych markach wierząc, że co polskie to polskie, no albo niemiecka solidność. Przed zakupem postanowiłam jednak upewnić się na forach internetowych o słuszności swojego wyboru. I co się okazało, że i Łuczniki i Singery to obecnie chińszczyzna, niestety. No i wybór padł na Janome. Maszyna jest nawet za bardzo wypasiona jak na moje potrzeby, chociaż w planie mam szycie patchworków. Rewelacyjne jest automatyczne nawlekanie igły, z tym zawsze jest problem oraz wspaniała szeroka gama ściegów, a także liter. Można wyszywać monogramy.

A to pierwsza rzecz, którą udało mi się uszyć nim choróbsko rozłożyło mnie na łopatki. Taka sobie mała poszewka na jasiek. Uszyta z apaszki i polarku.

-*-

Chyba jak skończy się remont będzie mi brakowało pakowania i rozpakowywania. Znów musiałam spakować cześć rzeczy, głównie dekoracyjnych, żeby ich bez końca nie przestawiać. Przedtem je zostawiłam bo chciałam żeby nawet w prowizorycznych warunkach było jakoś przytulnie. Jednak zbliżający się remont kuchni wymusił na mnie konieczność zapakowania kolejnych rzeczy, nawet w trosce by się nie uszkodziły. Przy okazji zrobiłam im zdjęcia.

Szklany samochód ma ponad 50 lat. Pucharki przywiezione przez córkę ze Szwecji. Są gliniano-ceramiczne. Pudełko po herbacie nie bardzo stare, ale dość oryginalne.

-*-

Na koniec opiszę historię, która spędziła nam sen z powiek na wiele godzin. Otóż parę dni temu nasz kot Kacper wpadł do domu i nie jak zwykle prosto do kuchni, gdzie są miski z jedzeniem tylko do pokoju pod stół. Mąż zdążył krzyknąć „on jest cały mokry!”. Nie dość, że cały mokry, z wyjątkiem łba, cały był brudny i śmierdzący! Zanim to do mnie dotarło chwyciłam go i wyniosłam do kuchni. Tam się okazało, że musiał wpaść do ustępu, bo nie była to ani fosa ani nawet szambo, coś znacznie gorszego! Zawsze wydawało mi się, że kot takie miejsca omija, ale może pognał za myszą. Zajęcia mieliśmy na dobre dwie godziny. Najpierw dokładna kilkakrotna kąpiel kota, nawet nie protestował. Chyba nigdy nie widziałam tak wdzięcznego spojrzenia kociego J. Potem mycie podłóg i generalnie wietrzenie domu. Na koniec pozapalaliśmy kadzidełka i usiedliśmy, była 3 nad ranem, a mieliśmy iść wcześniej spać. Okazuje się , że na wsi czyha na kota jeszcze więcej niebezpieczeństw niż w mieście, tyle, że przecież w większości los kota mało kogo obchodzi. Jak opowiadałam historię sąsiadce, patrzyła na mnie z niedowierzeniem, tyle zachodu ze zwykłym dachowcem, przecież by się wylizał. Pewnie na -10 stopnowym mrozie, na pewno. W każdym razie Kacper przykrego zdarzenia nie odchorował, ale mam nadzieję, że będzie to miejsce omijał z daleka.

-*-

A już tak zupełnie na zakończenie 2 zdjęcia - wspomnienie z dzieciństwa.

 

Moja Niania Marta ze mną oraz wózek mojego dzieciństwa no i mała Ania w nim.



Serdeczności dla Wszystkich


Anula




PS. W następnym poście najprawdopodobniej relacja z remontu bo zaczyna się coś dziać.